Σπάνια το όνομα ενός προϊόντος προκαλεί τόσο τρόμο. Κι όμως αυτό συμβαίνει με το δηλητήριο της μέλισσας, παρόλο ότι περιέχει, σαν όλα τα προϊόντα της κυψέλης, ορισμένα στοιχεία που χρησιμοποιούνται στην ιατρική.
Το επιθετικό σύστημα της μέλισσας εξαρτάται από το θηλυκό γεννητικό όργανο. Προέρχεται από το μετασχηματισμό του ωοθέτη που είναι ακόμη παρών σε ορισμένα υμενόπτερα. Έτσι μόνο τα θηλυκά άτομα διαθέτουν κεντρί και παράγουν δηλητήριο.
Η έκκριση αυτή συντίθεται από τους δηλητηριώδεις αδένες και μετά αποθηκεύεται σε μια ειδική θήκη και εκτοξεύεται μέσω του κεντριού κατά το τσίμπημα. Μια ώριμη εργάτρια έχει μεταξύ 100 με 150 μm δηλητήριο. Η ποσότητα αυτή είναι πολύ λιγότερη από εκείνη μιας νεαρής βασίλισσας που έχει περίπου 700μm. Εκείνο της βασίλισσας χρησιμεύει για να εξοντώνει μόνο τις αντίζηλές της.
Η μέλισσα χρησιμοποιεί το αγκάθι της μονάχα για να υπερασπιστεί τη φωλιά της, την οικογένειά της. Πρέπει να τη σπρώξεις, να την ενοχλήσεις για να αποφασίσει να σε τσιμπήσει. Δεν επιτίθεται ποτέ πρώτη και χωρίς σοβαρό λόγο.
Το δηλητήριο αποτελείται από:
νερό 85%.
Αιθέρια έλαια 2 με 3%, τα οποία είναι πολυάριθμα και πολύ σημαντικά από θεραπευτικής άποψης. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους είναι προτιμότερο να εφαρμόζει κανείς βελονισμό με δηλητήριο ζωντανών μελισσών αντί περισυλλεγμένο δηλητήριο, που έχει σχεδόν χάσει όλα τα αιθέρια έλαιά του.
Στα περίπου 12% εναπομένοντα συστατικά απαντώνται:
ένζυμα όπως η φωσφολιπάση Α2 (σημαντική η δράση της στις ρευματοπάθειες) αλλά και εστεράσες, φωσφολιπάση Β, φωσφατάσες και υαλουροδινάση.
πρωτεΐνες όπως η μελλιτίνη και πεπτίδια όπως η απαμίνη (βασικό πεπτίδιο που δρα επί του νευρικού συστήματος), το καρδιοπεπτίδιο, η ισταμίνη και η ντοπαμίνη.
αζωτούχα συστατικά μη πρωτεϊνικής φύσης, φωσφολιπίδια, απλά σάκχαρα, φρουκτόζη και γλυκόζη, βανιλμανδελικό οξύ και ολιγοσακχαρίτες.
Όπως συμβαίνει και με πολλά δηλητήρια της φύσης, μια λογική χρήση σε αυτό της μέλισσας επιτρέπει την απόκτηση θεραπευτικών διαλυμάτων υψηλής σύνθεσης.
Εκτός από την περίπτωση χαρακτηρισμένης αλλεργίας, χρειάζονται πάνω από χίλια τσιμπήματα για να πεθάνει ένας ενήλικας άνθρωπος. Έτσι όταν εφαρμόζουμε είκοσι με σαράντα τσιμπήματα ανά συνεδρία, απέχουμε πολύ από την επικίνδυνη ζώνη για την υγεία μας.
Η θεραπεία με δηλητήριο της μέλισσας είναι γνωστή από πολύ παλιά. Τον 4ο αιώνα π.χ. κάνει λόγο γι΄αυτή ο Ιπποκράτης και επίσης αναφέρεται πως ο Καρλομάγνος και ο Ιβάν ο Τρομερός κατέφευγαν σ΄αυτή τη θεραπεία για να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις αρθρίτιδας.
Σήμερα τα αποτελέσματα είναι απτά και οι εξήντα χιλιάδες άνθρωποι που θεραπεύτηκαν στις Η.Π.Α. μπορούν να μαρτυρήσουν την αποτελεσματικότητα αυτής της μεθόδου. Το δηλητήριο ασκεί την δράση του κυρίως στις ρευματοπάθειες, τις παθήσεις του ανοσοποιητικού συστήματος, σε ορισμένα έλκη και τους καρκίνους του δέρματος.
Ωστόσο ο ιατρικός κόσμος αρνείται πάντα τη χρήση του και στα μεγάλα εργαστήρια δεν αρέσει και πολύ να κάνουν λόγο για τις εξαιρετικές αγγειοδιασταλτικές ιδιότητες του δηλητηρίου.
Greek 
English